ΤΑ ΚΡΑΣΙΑ ΤΗΣ  ΛΕΣΒΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Τα κρασιά της Λέσβου ήταν  περιζήτητα από την αρχαιότητα. Κατά τον Αρχέστρατο τον Δειπνολόγο (4οςαι.π.Χ.) αρχαίο συγγραφέα και φανατικό γευσιγνώστη, το κρασί της Λέσβου ήταν το καλύτερο της αρχαιότητας. Ο ποιητής Αρίσταρχος εκθειάζει τον «Γλυκύχυμον και Ευωδέστατον» οίνο της Λέσβου και τον αποκαλεί «Αμβροσίαν», ο δε Λατίνος Βιργίλιος γράφει: «Δεν κρέμονται από τα δικά μας αμπέλια ίδια τσαμπιά σαν εκείνα που τρυγάει η Λέσβος από τα κλήματα της Μήθυμνας». Επίσης, ο Διογένης ο Λαέρτιος κάνοντας αναφορά στο μεγάλο τέκνο της Λέσβου, τον Πιττακό, γράφει: «Νόμους έθηκεν (ο Πιττακός) τω μεθυστικών εάν αμάρτημα διπλήν είναι ζημίαν ίνα μη μεθύσι, πολλού κατά Νήσον οίνου γενομένου». 

Παρήγαγε λοιπόν η Λέσβος καλό κρασί και μάλιστα σε μεγάλη ποσότητα από την αρχαιότητα και μέχρι τις αρχές περίπου του 19ου αιώνα, όταν τα αμπέλια άρχισαν σιγά-σιγά να αντικαθίστανται από ελαιόδενδρα. Μέχρι σήμερα όμως, συνεχίζει να παράγεται πολύ καλής ποιότητας κρασί από μεμονωμένους παραγωγούς, ενώ στην ηφαιστειογενή περιοχή της Δυτικής Λέσβου λειτουργεί επισκέψιμη μονάδα παραγωγής εξαιρετικού βιολογικού κρασιού.

Στις μέρες μας βέβαια, η οινοποσία έχει εξελιχθεί σε γευσιγνωστικές τέχνη, καθώς υπάρχουν εξειδικευμένοι κανόνες για τη σωστή απόλαυση που μπορεί τελικά να προσφέρει. Ένα καλά συντηρημένο κρασί, είναι ευθύνη του καταναλωτή, αφού υπάρχουν σημαντικοί παράγοντες που διαμορφώνουν το αποτέλεσμα. Ένα πλούσιο γεύμα με πολλές και πικάντικες γεύσεις, χρειάζεται κρασί με εξίσου δυνατό άρωμα και προσωπικότητα, ενώ ένα απλό γεύμα και γενικώς η ελαφριά κουζίνα, δένει καλύτερα με κρασιά που έχουν φίνο άρωμα.

Ενσωματωμένο λοιπόν στην γαστρονομική κουλτούρα της Λέσβου από την αρχαιότητα, το κρασί συνοδεύει άριστα μια μεγάλη ποικιλία από τοπικές συνταγές, πλαισιώνοντας ιδανικά τα γεύματα και εμψυχώνοντας τις παραδοσιακές γιορτές. Άλλος ένας πρωταγωνιστής λοιπόν στο λεσβιακό τραπέζι που δένει την καλή διάθεση με τις γευστικές απολαύσεις της τοπικής κουζίνας.